قسمتی از مناجات های شهید عبدالرسول رحیمی با محبوب خویش
پروردگارا؛
قلبم نمی شکند و اشکم جاری نمیشود اما خیلی دوست دارم به درگاهت گریه کنم، خود بگریانم که گریه به دید تو را خواهم نه گریه به دید خویش.
مولای من؛ تنهایی را دوست دارم، تنهایم کن ولی نه آن تنهایی که بی تو باشم؛ آن تنهایی که اگر در جمع هم باشم با تو باشم.
الها؛ آنان که در موردم بد اندیشیده اند هدایتشان کن.
خالقا؛ برخلق خود نظر کن و بر این موجود ضعیف منت گذار و جسم و جانش را بسوی جهان ماوراء و آنجا که غل و غش نیست بکشان و با رحمت خود او را از یاران معصومین و بنده درگاه خودت فرما.
یارب؛ در کوران مشکلات هدایتمان باش و راهت را به ما بگشا که اگر هدایتمان نکنی به غیر تو میرویم، پس ما را مصون دار.
خدایا؛ از تو میخواهم که اگر جان دادن به کویت و عشق بازی در دیارت و گذر از کوچه های وصلت احتیاج به صد بار تکه تکه شدن دارد، پس مرا صد بار تکه تکه کن و به قرب و لقاء خودت و به رسیدن دیدار آن محبوب همیشگیم مفتخر بفرما.
فرازهایی از وصیت این شهید بزرگوار
آنانکه ایمان آوردند و در راه خدا با مال و جانشان جهاد کردند، آنها را نزد خداوند مقام بلندی است و آنان رستگاران و سعادتمندان دو عالمند.
دلم خواهد که با ایمان بمیرم*به زیر سایه قرآن بمیرم
دلم خواهد دلم خواهد خدایا*غریق رحمت یزدان بمیرم
دلم خواهد بجنگم در ره دین*رجائی گونه در میدان بمیرم
دلم خواهد که در خط خمینی*بهشتی گونه و انسان بمیرم
پدر و مادر عزیزم از شما میخواهم که مرا حلال کنید که این همه زحمت برای من کشیده اید و مرا با اسلام آشنا کرده اید و من هم راه خود را همچون راه حسینی انتخاب کرده و برای رضای خدا به جهاد رفته و شهید شدم.
برادرانم دنیا فانی شدنی است؛ آنطور کار کنید که رضای خدا در آن باشد و از سختی های دنیا هراسی نداشته باشید.
ای کسانی که هنوز این انقلاب را درک نکرده اید بیایید برای رضای خدا پیش خود فکر کنید؛ وضع قبل از انقلاب را در نظر بگیرید و شما هم در این راه قدم بردارید.
امر به معروف و نهی از منکر کنید که دستور مهم الهی برای پاکیزه و منزه کردن جامعه اسلامی و رشد جامعه است و خود نیز از آمران به معروف و از کسانی که نهی از منکر میکنند باشید.
شهدا شرمنده ایم
شرمنده ایم